Tartuffe

Een zelfverklaarde 'zielenzorger' en hypocriete moralist nestelt zich in het gezin van een goedmenend maar al te lichtgelovig burger, die om één of andere reden niet doorheeft, of liever: maar niet wìl inzien, dat die parasiet andere dingen op het oog heeft dan zijn zielenheil, met name geld, bezittingen en vooral de zeer aantrekkelijke dames die het huis blijkbaar bevolken.

Een gezin, zoniet een hele stabiele sociale orde wordt door 's mans verblinding aan het wankelen gebracht. Even lijkt het erop dat deze brave man – door listige én hilarische vrouwelijke (!) kunstgrepen – na veel moeite tot betere inzichten gebracht kan worden, maar dan komt heel onverwacht een oude 'jeugdzonde' toch opnieuw roet in het eten gooien. De ondergang van het gezin lijkt onafwendbaar.

​Maar er zijn nog zekerheden in het leven, ook in deze onsterfelijke, flitsende, soms bijtende komedie van grootmeester Molière, die u gebracht wordt door een topcast en in een regie van de Meisner Acteerstudio in Den Bosch, bovendien in een meesterlijke, nieuwe, volledig berijmde metrische versvertaling die eveneens in het kader van deze erg dynamische theaterstal een voedingsbodem vond.

Of deze specifieke soort verblinding en dit type van reddende 'zekerheden in het leven' ook vandaag nog aan de orde zijn, is natuurlijk de vraag. Misschien niet. Maar wellicht valt over onze eigen hedendaagse vormen van goedgelovigheid toch wel even serieus na te denken... én valt er dus ook, andermaal en dankzij de geniale Poquelin-Molière, het liefst exuberant te lachen om onze eigen dommigheden.